Amaris en de Kleurrijke Vissen

Hoe de VS Tarieven Berekent: De (On)logica Achter de Cijfers

Wat je zou verwachten: een heldere economische formule

In een ideale wereld zou de VS een slimme formule gebruiken, gebaseerd op objectieve economische factoren. Bijvoorbeeld:

• Productiekosten vs. buitenlandse prijzen
• Impact op binnenlandse werkgelegenheid
• Effect op inflatie en consumentenprijzen
• Relatie met het land van herkomst

Maar nee – de werkelijkheid is veel chaotischer, en vaak puur strategisch of politiek gemotiveerd.

Wat gebeurt er in werkelijkheid?

De tarieven worden meestal bepaald door een mengsel van:

• Lobbydruk: Grote bedrijven of sectoren vragen bescherming via tarieven.
• Handelsbalansproblemen: Als een land 'te veel' naar de VS exporteert, komt er straf.
• Wisselkoerspolitiek: Landen die hun munt ‘te goedkoop’ houden worden bestraft.
• Politieke strategie: Tarieven als drukmiddel in bredere onderhandelingen (zoals met China of de EU).

Er is dus geen standaard formule – eerder een soort “tarief op gevoel”.

Een voorbeeld uit de praktijk: De staalheffingen

Toen de VS onder president Trump in 2018 tarieven oplegde op staal (25%) en aluminium (10%), werd dat zogenaamd gedaan “voor nationale veiligheid.” De formule achter deze tarieven? Die was nooit volledig onderbouwd. Wat men wél deed:

1. Bepalen hoeveel buitenlands staal er werd ingevoerd.
2. Analyseren hoeveel binnenlandse productie daar ‘last’ van had.
3. Een ronde, politiek lekker klinkende heffing (zoals 25%) opleggen, zonder transparante berekening.

Hoe zou een échte formule eruit kunnen zien?

Variabele	Beschrijving
Pd	Prijs binnenlands product
Pf	Prijs buitenlands (geïmporteerd) product
D	Schadepercentage voor binnenlandse sector
T	Voorgestelde tarief in %

Een formule zou er dan zo uit kunnen zien:

T = ((Pd - Pf) / Pd) * D

Maar deze formule wordt zelden écht toegepast. Waarom niet?

• Te ingewikkeld om aan het publiek uit te leggen.
• Beperkt de politieke speelruimte.
• Zou aantonen dat sommige tarieven pure zelfbeschadiging zijn.

Gevolg: willekeur en chaos

Omdat er geen vaste formule is, krijg je dit soort bizarre situaties:

• 25% op Europees staal, maar geen tarief op Braziliaans staal.
• Belastingen op Chinese zonnepanelen, maar niet op de panelen uit Vietnam (die vaak alsnog uit China komen).
• Strafheffingen op Canadese houtproducten, terwijl Canada een bondgenoot is.

Mijn analyse en mening

Het Amerikaanse tarievenbeleid wordt niet gestuurd door een slimme economische formule, maar door een mix van macht, politiek, en populisme. Er wordt nauwelijks gekeken naar wat écht werkt voor de lange termijn.

Mijn conclusie: Als je een tariefsysteem draait op lobby, sentiment en verkiezingsretoriek, dan is het geen beleid, maar een gokspel. En de jackpot? Die wordt meestal niet gewonnen door de consument of de producent, maar door de politici die er applaus voor krijgen.

Gebruikte versie

Geschreven met GPT-4 (2025)